آمال پامال - سراینده: نمیرا

نمایی از کوه دماوند
عکس‌ از نصرالله کسراییان

از انحصار آن حصار

از آن جُستار، جستم

و ز آن گپها، گسستم

در انحصار این حصار

در این سکوت بی‌‌مثال

دلا برغیر، بستم

کنون در بند دربندم

چنان یاد دماوندم

تنآغوش غم غربت

چنین سرگشته گشتم

دلم در بند آن سو ست

پام در بند این سو ست

بر آن آمال پامال

چگونه دست بربندم؟

تنآغوش (Tanâquš): تن + آغوش (ترکیب از نمیرا)

نمیرا - استکهلم
از سروده‌های چاپ نشده

از ستاره تا سپیده - سراینده: نمیرا

ای سیاهی‌ها بدانید

زنده‌گی همره هور است

در میانگاه نگاه من و ما

گه چه برقی می‌زند
بر گونه‌ی پرخون ما

دانه‌ی اندوه گوناگون ما

من و ما می‌دانیم

رهزن گمنام ره

اشک ما را درربود

آنچه باقی ماند بر ما

خوی خواب

و آن هم غنود

من و ما می‌دانیم

دل هر آبادی

زیر هر آواری

سر هر بیداری

بر سر هر داری

ای برادر...

تو دگر

خواب هیچ خفته مگیر

خفته‌گان این دیار

آسوده‌اند

دلِ بیداران

به هرجا

سوده‌اند

من و ما می‌دانیم

در درون کوی و برزن

پیر و برنا، مرد و زن

سینه‌ها سوخته‌اند

واژه اندوخته‌اند

و ز برای ترک این تاریکی

از ستاره تا سپیده

چشم‌ها دوخته‌اند

این برافروخته‌گان،

سر برافراخته‌گان،

بر ستیغ سوز و سرما

در درون سینه‌ی سوخته‌شان

آتش افروخته‌اند.

هور (Hur): خور، خورشید، مهر

نمیرا - استکهلم
از سروده‌های چاپ نشده